خطبه صد و هشتاد و هفتم:
از خطبه هاى آن حضرت عليه السلام است (كه در آن با اشاره به زمان بعثت پيغمبر اكرم وصيت به تقوى و پرهيزكارى كرده و زشتی هاى دنيا را نموده و به اعمال شايسته پيش از رسيدن مرگ ترغيب فرموده):
(1) خداوند حضرت رسول را مبعوث فرمود هنگامی كه نه نشانه اى برپا بود (فترت ما بين آخرين پيغمبر و آن حضرت مردم را از راه حق دور نموده) و نه روشنایى نمايان (شريعت حقه پنهان شده كسى از خدا پيروى نمى نمود) و نه راه روشن آشكار (همه در گمراهى و نادانى سرگردان بودند، پس آن حضرت بشر را هدايت نموده و از بدبختى نجات داد).
(2) بندگان خدا شما را به تقوى و اطاعت از خدا سفارش می كنم، و از دنيا بر حذر مى نمايم، زيرا دنيا سراى كوچ كردن و جاى كدورت و ناخوشى است، ساكن آن رونده و مقيم آن جدا شونده است، اهل خود را به جنبش مى آورد و در كشاكش مى اندازد مانند جنبانيدن كشتى كه بادهاى سخت در ميان درياها آن را به حركت و اضطراب درآورده باشد،
(3) پس بعضى از مسافرين غرق و هلاك شوند، و بعضى رهایى يافته به روى موجها دست و پا مى زنند و بادها آنها را از سمتى به سمت ديگر برده به ترس و نگرانى مبتلى مى سازد، آنكه غرق شد باز يافت او ممكن نيست، و آنكه رهایى يافت به طرف تباه شدن مى رود (خلاصه مردم در دنيا همچون كشتى شكستگان دريا بعضى از بين رفته اند و از ايشان خبر و نشانى نيست و بعضى گرفتار خواهش هاى نفس بوده و در راه نابودى سير می كنند).
(4) بندگان خدا! اكنون كه زبان ها باز و بدن ها تندرست و اندام فرمانبر و جاى آمد و شد فراخ و فرصت باقى است كار كنيد (خدا را عبادت و به مردم خدمت نمایيد) پيش از شتافتن نيستى و رسيدن مرگ، و آمدن آن را بر خودتان محقق دانيد و منتظرش نباشيد (چون مسلم است كه مرگ شما را در مى يابد آن را آمده باور داريد، ولى مانند شخصى منتظر چشم به راه آن نبوده بيكار نمايند).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)