خطبه صد و هفتاد و ششم:
از سخنان آن حضرت عليه السلام است (با خوارج نهروان) درباره ابو موسى اشعرى و عمرو ابن عاص:
(1) پس (از ياغى شدن خوارج نهروان بر امام عليه السلام و اعتراض به اينكه چرا در دين خدا مردم را حكم قرار دادى و اكنون كه بر زيان حضرتت حكم داده اند حكمشان را نمى پذيرى، آن حضرت در پاسخشان فرمود:) رأى بزرگان شما بر اين قرار گرفت كه دو مرد (ابو موسى اشعرى و عمرو ابن عاص) را برگزيدند (تا بين حق و باطل حكم كنند) و ما از ايشان پيمان گرفتيم كه طبق قرآن عمل كرده از آن تجاوز ننمايند، و زبانشان با آن بوده و دلشان پيرو آن باشد (نه آنكه در ظاهر خود را پيرو آن خوانده و در باطن طبق انديشه خودشان حكم دهند)
(2) پس هر دو گمراه شده از قرآن دست كشيده حق را رها كردند و حال آنكه آن را مى ديدند (مى دانستند جز من كسى لياقت خلافت ندارد) و (ليكن چون) ميل و خواهششان ظلم و ستمگرى، و عادت و روش ايشان كجى و نادرستى (قدم نهادن در گمراهى) بود (دانستند و برخلاف حق حكم دادند)
(3) و قرار ما با آنان در دادن حكم به راستى و درستى و عمل به قرآن بر انديشه و حكمى كه از روى ظلم و ستم دادند پيشى گرفت، و دليلى كه در دست ما است از آن هنگام است كه از راه حق قدم بيرون نهاده برخلاف قرارداد حكم به باطل و نادرست دادند (خلاصه چون با ايشان شرط كرديم كه طبق قرآن عمل نمايند، و از روى هواى نفس حكم دادند، پس ما حق داريم كه حكمشان را نپذيريم).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)