خطبه صد و شصت و نهم:

 

از سخنان آن حضرت عليه السلام است:

 

چون نزديك بصره رسيد گروهى از اهل آن ديار عربى را نزد آن بزرگوار فرستاده بودند تا حقيقت حال او را با همراهان عایشه بر ايشان معلوم گرداند (كه آيا آنان در اين جنگ حقى دارند يا نه؟) تا شبهه از آنها برطرف شود، پس اميرالمؤمنين عليه السلام رفتار خود را با ايشان بيان كرد به طوری كه آن مرد دانست آن حضرت بر حق است (و ايشان بر باطل) پس (بعد از اتمام حجت) به او فرمود: بيعت كن، گفت: من رسول و فرستاده گروهى هستم و از پيش خود كارى نمى ‏كنم تا به نزد ايشان باز گردم (و مشورت نمايم) پس امام عليه السلام فرمود:

 

(1) آيا مى ‏بينى (به من بگو) اگر كسانی كه از طرف آنها نزد من آمده ‏اى تو را پيشرو بفرستند تا زمينى كه در آنجا باران آمده (و داراى آب و گياه است) براى ايشان بيابى و به سويشان باز گشته آنان را از گياه و آب (جایی كه يافته ‏اى) خبر دهى و آنها از تو پيروى نكرده در زمين هاى بى ‏آب و گياه فرود آيند، تو چه خواهى كرد؟ آن مرد گفت من آنان را رها می كنم و مخالفت كرده به جایى كه داراى گياه و آب است مى ‏روم، پس امام عليه السلام فرمود: 

 

(2) اكنون (براى بيعت با من) دستت را دراز كن (زيرا براى يافتن گياه و آب «كه بقاء جسم و بدن انسان بسته به آنها است» اگر با تو مخالفت نمودند از آنان پيروى نخواهى كرد، پس چگونه با يافتن نور علم و معرفت «كه غذاى روح است»، در صورت مخالفت ايشان با تو، مخالفت خواهى كرد؟) آن مرد گفت: سوگند به خدا چون حجت تمام گرديد نتوانستم از بيعت رو گردانم، پس با امام عليه السلام بيعت نمودم. (آرى پند و اندرز و سخنان حق براى کسی که لياقت هدايت و رستگارى داشته باشد اثر حتمى دارد). و سيد رضى فرمايد: (در كتب اخبار و يا تواريخ نام) آن مرد كليب جرمى (كه منسوب به بنى جرم ابن زبان ابن حلوان است) شناخته می شود.

 

ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)