خطبه صد و چهل و سوم:
از خطبه هاى آن حضرت عليه السلام است هنگام باران خواستن:
(1) آگاه باشيد زمينى كه شما را به روى خود نگاه مى دارد، و آسمانى كه شما را در سايه اش قرار مى دهد، فرمانبردار پروردگار شما هستند (پيرو خواهش و آرزوى شما نيستند تا هر زمان بخواهيد زمين برويد يا آسمان ببارد)
(2) و بركت و سود خود را به شما نمى بخشد (زمين نمى رويد و آسمان نمى بارد) به جهت دلسوزى براى شما، و نه به سبب تقرب جستن به شما، و نه به علت اينكه اميدوار به خير و نيكویى (سودى) از شما باشند، بلكه (از جانب پروردگار) مأمورند كه سودها به شما برسانند، و اطاعت امر كرده براى انجام مصالح شما قيام نموده اند (پس نباريدن آسمان و نرویيدن زمين در موقع مقتضى به سبب بدكردارى بنده و گناه او است كه مانع مستعد بودن براى قبول رحمت و افاضه جود و بخشش حق تعالى مى باشد، لذا)
(3) خداوند بندگان خود را كه به كارهاى ناشايسته مشغولند به كم شدن ميوه ها و بازداشتن بركات و بستن در خزينه هاى نيكویی ها، مى آزمايد تا توبه كننده متنبه گشته توبه و بازگشت نمايد، و گناه را از خود رانده ترك كند (ديگر مرتكب گناه نشود) و پند گيرنده پند پذيرد، و سر خرده منزجر گردد (گناه نكرده به كار زشت نگرايد)
(4) و خداوند استغفار (آمرزش خواستن) را سبب فراوانى روزى و رسيدن رحمت و مهربانى قرار داده، و (در قرآن كريم س 71 ى 10 فرموده: استغفروا ربكم إنه كان غفارا (ى 11) يرسل السماء عليكم مدرارا (ى 12) و يمددكم بأموال و بنين؛ يعنى از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه او آمرزنده گناهان است (پس از توبه و بازگشت) ابر را مى فرستد كه پى در پى بر شما ببارد، و شما را به مال ها و پسران كمك مى دهد (اموال و اولاد شما را زياد مى گرداند).
(5) پس خداوند رحمت كند (بيامرزد) مردى را كه به توبه و بازگشت (از گناه) رو آورد، و گناهى را كه مرتكب شده طلب فسخ نمايد (بخواهد تا حق تعالى از كيفر كردار زشتش بگذرد) و بر مرگ خود پيشى گيرد (پيش از رسيدن مرگ از گناهان توبه و بازگشت نموده عمل صالح و كردار نيك را شعار خويش قرار دهد. در اينجا امام عليه السلام طريق دعاء كردن و طلب رحمت و خواستن باران را ياد مى دهد:)
(6) بار خدايا! ما از زير پرده ها و پوشش ها (خانه ها) یى كه فرياد چهارپايان و فرزندان از آن بلند است (به سبب كميابى آب و علف و مايه معيشت و زندگانى) رو به سوى تو آورده ايم در حالی كه خواهان رحمت تو و اميدوار به زيادتى نعمت تو و ترسناك از كيفر و خشم تو مى باشم.
(7) بار خدايا! ما را به باران خود آب ده و از نوميد شدگان قرار مده و به سال هاى قحطى و تنگى ما را تباه مگردان، و به سبب آنچه بى خردان (بدكرداران) از ما بجا آورده اند ما را مؤاخذه مفرما، اى مهربان ترين مهربانان.
(8) بار خدايا! به سوى تو بيرون آمده ايم و به تو شكايت داريم (خبر مى دهيم) از آنچه (سختی هايى كه) بر تو پنهان نيست، هنگامی كه سختى تنگی ها ما را بيچاره كرده، و خشكسالی هاى پر مشقت ما را سوق داده، و مطالب و خواهش هاى دشوار ما را ناتوان گردانيده، و فتنه ها و بلاهاى ناهنجار بر ما پيوسته وارد گشته.
(9) بار خدايا! از تو درخواست مى نماييم كه ما را (به خانه هاى) نوميد شده باز نگردانى، و اندوهگين مفرستى، و به گناهانمان نگيرى (پاسخ درخواست ما را به مقتضاى گناهانمان قرار مدهى) و به كردارمان مقايسه نفرمايى، (بلكه درخواست ما را از روى فضل و كرمت بپذيرى).
(10) بار خدايا! باران و بركت و روزى و رحمت و مهربانی ات را بر ما زياد عطاء فرما، و به ما آب ده چنان آبى كه سود دهنده و سيراب كننده و روياننده (گياه ها) باشد كه به سبب آن برويانى آنچه از دست رفته (گياه هايى كه خشك شده) و زنده گردانى آنچه كه مرده (زمين هايى كه خشك مانده) و آب ده ما را به بارانى كه تشنگى را برطرف نموده و ميوه به دست آمده از آن فراوان باشد، و زمين هاى هموار به آن سيراب شده و در زمين هاى نشيب (رودخانه ها و دره ها) جارى گردد، و درخت ها را با برگ و نوا (سبز و خرم) گردان و نرخ ها را ارزان فرماى، زيرا تو بر هر چه بخواهى توانا هستى.
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)