خطبه صد و چهل و دوم:
از سخنان آن حضرت عليه السلام است (در مذمت مال دارى كه مالش را بيجا صرف می كند):
(1) براى کسی که در غير راه حق احسان كند و به غير مستحق ببخشد از آنچه بخشيده حظ و بهره اى نيست مگر تمجيد و ستودن مردم فرومايه و بدكار و گفتار نادانان درباره او مادامى كه به ايشان بخشش مى نمايد، چه بسيار جواد و بخشنده است و حال آنكه (در حقيقت جودى نكرده، بلكه مال خود را تلف و اسراف نموده، و) در راه خدا بخل ورزيده است (و مالش را بيجا و در غير رضاى حق صرف كرده و چنين شخصى از ياران شيطان است، چنان كه در شرح سخن صد و بيست و ششم به اين نكته اشاره شد)
(2) پس به کسی که خداوند ثروتى عطاء فرموده، بايد با آن مال خويشان را كمك و يارى كند، و از آن مال (آشنايان را) مهمانى شايسته نمايد (به هر كس مناسب حال خودش) و با آن اسير و گرفتار را رهایى بخشد، و از آن به درويش و وام دار عطاء كند، و بايد شكيبایى ورزد بر اداى حقوق (واجبه مانند زكات و مستحبه مانند صدقات) و دفع حوادث و پيشامدها، و اينها را براى به دست آوردن ثواب و پاداش الهى بنمايد (نه از روى ريا و خودنمایى)
(3) پس پيروزمند شدن به اين بخشش ها (كه بيان شد) در دنيا باعث بزرگ شدن و خوشنام بودن و نيكى، و در آخرت وسيله رسيدن به درجات عاليه است، اگر خدا بخواهد.
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)