خطبه صد و چهل و یکم:
از سخنان آن حضرت عليه السلام است (در نهى از شنيدن غيبت و اينكه نبايد به گفتار بدگو گوش فرا داد):
(1) اى مردم! هر كه برادر (هم كيش) خود را شناخت و دانست كه در دين (اعتقادات) محكم و استوار است و در گفتار و كردار در راه راست قدم مى نهد، نبايد گفتار (بدگویى) مردم را درباره او گوش بدهد،
(2) آگاه باشيد (اثر زيان كلام از زيان تير سخت تر و بيشتر است، زيرا) گاهى تيرانداز تير مى اندازد و تيرها به خطاء مى رود، و (ليكن) كلام بى اثر نمى ماند (اگرچه دروغ باشد) و باطل و نادرست آن (اگرچه) از بين مى رود، و (ليكن گناه آن از براى گوينده باقى و برقرار است، زيرا) خداوند (گفتار را) شنوا و گواه است.
(3) آگاه باشيد ميان حق و باطل (فاصله اى) نيست مگر (به قدر) چهار انگشت.
معنى اين فرمايش را از امام عليه السلام پرسيدند، حضرت (در پاسخ) انگشت هاى خود را بهم چسبانده بين گوش و چشمش نهاد، پس از آن فرمود:
(4) باطل و نادرست آنست كه بگویى شنيدم، و حق و درست آنست كه بگویى ديدم (بنابراين مؤمن نبايد در عيب هم كيشان به گفتار شخص فاسق و مردم بدگو اگرچه راست بگويند اعتماد نموده به مجرد شنيدن، پيش از ديدن، زبان به افشاء آن گشايد).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)