خطبه صد و بیست و دوم:

 

از سخنان آن حضرت عليه السلام است كه هنگام جنگ براى اصحاب خويش فرموده:

 

(1) هر مردى از شما كه هنگام ملاقات دشمن قوت قلب (دليرى) در خود احساس مى ‏نمايد و در يكى از برادرانش خوف و ترس را مشاهده نمود، بايد به سبب برترى و دليرى كه خداوند به او عطا فرموده دشمن را از برادرش دفع نمايد همان طور كه از خود دفع مى ‏نمايد، پس (نگويد به من چه هر كس بايد از خود دفاع نمايد و بر ترسناك سزاوار است دشمن مسلط گردد، زيرا) اگر خواست خدا بود او را هم (شجاع و نترس) مانند او قرار مى ‏داد (پس چون او را دلير فرموده به شكرانه اين نعمت عظمى بايد به وظيفه خود يعنى جلوگيرى از هجوم دشمن بر شخص ناتوان و ترسنده قيام كند، و به كشته شدن در اين راه اهميت ندهد، زيرا) 

 

(2) مرگ با شتاب طلب كننده است (همه را دريابد) ايستنده (دليرى كه از ترس كشته شدن در چنين وقتى از برادر خود دفاع نمى ‏نمايد) از چنگش بيرون نرفته، و گريزان از آن، آن را عاجز و ناتوان نمى ‏گرداند (و چون فرار و رهایى از آن ميسر نيست) 

 

(3) گرامی ترين مرگ كشته شدن است (زيرا باعث بقاى نام نيك در دنيا و ثواب در آخرت است) سوگند به آن كه جان پسر ابوطالب به دست او است هزار ضربت شمشير بر من آسان تر است از جان دادن بر بسترى كه در غير طاعت خدا باشد (زيرا درد شمشير الم دنيوى است كه زائل مى ‏گردد، ولى مردن بر چنين بسترى عذاب هميشگى در پى خواهد داشت).

 

ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)