خطبه صد و ششم:
از سخنان آن حضرت عليه السلام است (در يكى از روزهاى جنگ صفين براى توبيخ و سرزنش اصحاب خود پس از شكست و فرار از لشگر شام و برگشتن و فتح نمودن آنان):
(1) (در كارزار) گريختن و پشت كردن شما را از صف هاتان ديدم، اهل شام كه جفاكارانى بدخو و پست و عرب هاى باديه نشين هستند شما را گريزاندند، در حالتى كه شما از برازندگان و جوانمردان عرب هستيد، و چون تقدم بينى (نسبت به اعضاى بدن) شريف و مقدم و مانند كوهان شتر بلند مرتبه و بزرگتر از آنها مى باشيد (پس در اين صورت شكست و فرار سزاوار شما نبود)
(2) دردهاى سينه من شفا يافت (غم و اندوهم زائل گشت) آنگاه كه ديدم در آخر كار آنها را می رانديد، چنان كه شما را رانده بودند، و از سنگرهاشان دور مى نموديد، چنان كه شما را دور كرده بودند، و به وسيله شمشيرها آنها را كشته مستأصل و بيچاره مى كرديد، و نيزه ها بر ايشان مى زديد (تا اينكه بر اثر فرار)
(3) اولشان به آخرشان سوار مى شدند (روى هم مى افتادند) مانند شترهاى تشنه رانده شده كه از حوض ها و آبگاه هاشان منع كرده دور نمايند.
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)