خطبه هفتاد و هفتم:
از سخنانى است كه آن حضرت عليه السلام بوسيله آن دعا مى فرمايد:
(و كيفيت استغفار و طلب آمرزش را به مردم ياد مى دهد، و استغفار معصومين از انبياء و ائمه اطهار «عليهم السلام» به جهت آموختن به خلق است؛ زيرا آنان هيچ گاه معصيت و نافرمانى حق تعالى نكرده اند تا در صدد استغفار و طلب آمرزش بر آيند):
(1) خدايا بيامرز آنچه (گناهى) را از من كه تو به آن داناترى، پس اگر من باز گردم (دوباره مرتكب آن شوم) تو آمرزش را به من باز گردان،
(2) خدايا بيامرز آنچه كه من با خود وعده كرده ام (اطاعت و بندگى كه انجام آن را عهده گرفتم) و وفاى به آن عهد را از من نيافتى،
(3) خدايا بيامرز آنچه كه من به آن به سوى تو به زبانم تقرب مى جويم و دلم بر خلاف آنست (در اول امر براى تقرب، عبادت و بندگى نمودم و بعد از آن انديشه هایى مانند رئاء و خودنمايى در خاطرم آمد)
(4) خدايا بيامرز اشاره هاى گوشه هاى چشم را (كه به گوشه چشم اشاره كند تا مؤمنى را آزار رسانيده يا به غيبت و بدگویى او زبان گشايد) و گفتارهاى بيهوده و آرزوهاى دل و لغزش هاى زبان مرا.
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)