خطبه هفتاد و پنجم:
از خطبه هاى آن حضرت عليه السلام است (كه مردم را ترغيب به صفات پسنديده كه موجب به دست آوردن سعادت دنيا و آخرت گردد مى فرمايد):
(1) خدا رحمت كند مردى را كه سخن حكيمانه اى بشنود و بپذيرد، و چون به راه راست خوانده شود به طرف آن برود، و كمربند راهنما (رسول اكرم و ائمه معصومين) را بگيرد، و (از سختی هاى دنيا و آخرت) نجات يابد (دستورهاى)
(2) پروردگارش را مراقبت نمايد (بر طبق آنچه خداوند فرموده رفتار كند) و از گناه خود بترسد، عمل خالص (پاكيزه از رئاء و خودنمایى) پيش فرستد، و كردارش نيكو و شايسته باشد، به دست آورد آنچه (ثواب و پاداش عبادت و بندگى) كه براى او (در آخرت) ذخيره شده است و دورى كند از آنچه (گفتار و كردار زشت) كه منع گرديده،
(3) تير به نشان زند (در هر حال خدا را در نظر داشته باشد) و كالاى آخرت را به جاى كالاى دنيا گرد آورد (از دنيا چشم پوشد و بكوشد تا سعادت جاودانى به دست آرد) بر خواهش نفس خود غلبه يابد و آرزوهايش را دروغ پندارد،
(4) شكيبایى را مركب نجات و رستگارى خويش قرار دهد (در مصائب صبر را شعار خويش قرار داده رنج ها و سختی هاى دنيا را مانند شتر باركش بر خويشتن هموار نمايد) و تقوى و پرهيزكارى را توشه مرگ خويش گرداند در راه روشن (شريعت اسلام) قدم بنهد، و از شاهراه درخشنده (كه آشكار و هويدا است) دور نگردد (در بيراهه پا نگذارد)
(5) مهلت چند روز زندگى را غنيمت شمرده فرصت را از دست ندهد (كارى كند كه باعث خوشنودى خدا و رسول باشد و عمر خود را بيهوده به سر نبرد) و آماده مرگ باشد (به دنيا دل نبندد و هميشه مستعد مرگ باشد كه ناگهان او را دريابد) و از كردار (شايسته: بندگى خدا و خدمت به خلق) توشه بردارد.
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)