خطبه پنجاه و سوم:
از سخنان آن حضرت عليه السلام است در بيان بيعت كردن (مردم با آن بزرگوار):
(1) پس (از كشته شدن عثمان) مردم نزد من خود را به يكديگر زده (براى بيعت نمودن) ازدحام نمودند، مانند ازدحام شتر تشنه، هنگام آشاميدن آب كه عقال و ريسمانش باز شده و ساربان رهايش نموده باشد (و به طورى بر من هجوم آوردند) كه گمان كردم مى خواهند مرا به قتل رسانند، يا بعضى از ايشان قصد دارند در حضور من بعض ديگر را بكشند (پس بيعت ايشان را قبول كردم)
(2) و (چون بعد از آن دسته اى مانند طلحه و زبير نقض عهد كرده پيمان شكستند) من ظاهر و باطن اين امر را زير و رو نمودم به حدى كه (انديشه در اين باب) مرا از خواب باز داشت، پس طاقت نياوردم مگر به جنگيدن با ايشان (كه پيمان شكستند) يا انكار آنچه كه محمد صلى الله عليه و آله آورده است (زيرا پيكار با ياغی ها بر امام واجب است و در صورت قدرت و توانایى اگر با آنان جنگ نكند ترك واجب كرده و آن براى امام مانند آن بود كه احكام حضرت رسول را انكار نموده باشد، و چون انكار احكام رسول خدا سبب عذاب الهى است)
(3) پس علاج جنگيدن بر من آسان تر بود از علاج عذاب الهى، و مرگ هاى دنيا (مشقت ها و سختی ها) بر من آسان تر است از مرگ ها (و عذاب ها) ى قيامت.
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)