خطبه پنجاهم:
«خطبه ای در بيان فتنه»
(1) منشأ فتنه و فسادها (در ميان مردم) پيروى از خواهش هاى نفس است، و احكامى كه برخلاف شرع صادر گردد، كتاب خدا (قرآن كريم) با آن خواهش ها و حكم ها مخالف است، و (همچنين از اسباب فتنه و فساد آنست كه) گروهى از مردم ديگران را بر خواهش ها و حكم هاى بر خلاف دين يارى و پيروى می كنند (چون حق و باطل را در هم مى نمايند فتنه و فساد ظاهر می شود)
(2) پس اگر باطل با حق در هم نمى شد راه حق بر خواهان آن پوشيده نمى گرديد، و اگر حق در ميان باطل پنهان نمى بود دشمنان (هرگز) نمى توانستند از آن بدگویى كنند،
(3) وليكن چون قسمتى از حق و قسمتى از باطل فرا گرفته و در هم مى گردد پس آنگاه شيطان بر دوستان خود تسلط پيدا می كند (براى اضلال و گمراهى فرصت به دست آورده، و باطل را در نظر خواهان حق جلوه مى دهد و راه بدگویى را براى دشمنان دين باز مى نمايد) و كسانی كه لطف خدا شامل حالشان گرديده است (از اضلال و گمراهى شيطان) نجات مى يابند (و از آميزش حق به باطل در شبهه نمى افتند).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)