استفتاء:
با عرض پوزش از محضر رفيع حضرتعالى همانگونه كه مستحضريد شرايط اقتصادى و مالى جامعه به نحوى است كه تحمل آن براى اقشار آسيب پذير كه اكثريت جامعه ما را تشكيل مى دهند دشوار مى باشد و مرد خانواده براى جوابگويى مخارج زن و فرزندان و... مى بايست كه با تحمل كارهاى سخت و طاقت فرسا يا اضافه كار روزانه و يا پذيرش مشاغل دوم همچون سرايدارى و نگهبانى و... بتواند بر مخارج فايق آيد. حال با تحمل اين مشكلات وقتى به منزل مى آيد و مى بيند كه امور منزل و خانه دارى و بچه دارى و.. لنگ است و خانم خانه در جواب اين كاستى ها با استناد به احاديث حضرات ائمه معصومين سلام الله عليهم اجمعين مى گويد (بنده هيچ وظيفه اى ندارم مگر اينكه به من اجرت بدهيد) و يا (به كسى ديگرى بگوييد كه اين كارها را انجام دهد مگر من كنيز شما هستم) و خانم خانه با كوچكترين حرفى زود قهر كرده و مرد خانه را از حق شرعى زوجيت (تمكين) محروم مى كند...خواهشمند است تكليف مرد خانواده و زن خانواده را دراين خصوص روشن فرماييد.
جواب:
باسمه جلت اسمائه; چند مسأله است 1ـ بر مرد واجب است كه مخارج زندگى زوجه را در آن مقدار واجب بدهد. اگر زوجه بگويد من اجرت مهيا كردن مى خواهم حق دارد، ولى مرد در زندگى معمولى زيادتر از واجب تهيه مى كند چه خوراك چه لباس و مى تواند آن زيادتر را به حساب اجرت كار زن حساب كند. 2ـ در زندگى مشترك همان گونه كه تا حال رسم بوده است، غذا و خوراك خانه و تهيه مواد به عهده مرد است و زن كار خانه را انجام مى دهد. خانم شما اگر روايت بلد است بگوييد زندگى فاطمه زهرا (سلام الله عليها) را ملاحظه كند. 3ـ خروج زن از خانه بدون اجازه مرد جايز نيست. 4ـ عدم تمكين از عمل زناشويى حرام است مگر آنكه مرد در نفقه كوتاهى نموده و نفقه ندهد. 5ـ اساسا تا حال شرط ضمن العقد كلى در حين عقد ازدواج بر اين است كه در زندگى مشترك كار بيرون خانه و تهيه مواد خوراكى با مرد است و كار خانه با زن، چنانچه بخواهند خلاف اين عمل شود بايد در حين عقد يا بعداً در ضمن عقد لازمى شرط كنند و الا زن حق اجرت گرفتن ندارد. در خاتمه به هر دو يعنى زوج و زوجه توصيه مى كنيم در زندگى مشترك رعايت همه موازين شرعيه را بنماييد كه هم در دنيا و هم در آخرت سعادتمند خواهيد بود.
