خطبه دویست و سی و پنجم:

 

از سخنان آن حضرت عليه السلام است كه به عبدالله ابن عباس فرموده‏:

 

زمانی كه از طرف عثمان كه (از جهت ستمگرى و از بين بردن بيت المال مسلمين و كارهاى ناشايسته ‏اى كه كرده) در محاصره بود (مى ‏خواستند از خلافت عزلش نمايند و او از ترس كشته شدن جرأت بيرون آمدن نداشت) نامه ‏اى‏ براى آن بزرگوار آورد، در آن نامه از آن حضرت درخواست مى ‏نمود كه به ملك خود در ينبع (اسم موضعى است در اطراف مدينه از سمت دريا) تشريف ببرد تا غوغاء و هياهوى مردم براى نامزد نمودن او به خلافت كم شود (چون محاصره كنندگان عثمان به صداى بلند خلافت را به نام اميرالمؤمنين مى ‏خواندند و عثمان گمان داشت محاصره او به تحريك حضرت است از اين رو بيرون رفتن او را از مدينه درخواست نمود تا شايد مردم هم از اطراف خانه او پراكنده شده به همراهى آن حضرت بروند و او بتواند از خانه بيرون آمده چاره نمايد، و اين را خواست) بعد از آنكه مانند آن درخواست را پيش تر هم نموده بود (پيش از آن خواست كه حضرت به ينبع تشريف ببرد، و چون رفت پس از آن درخواست نمود كه از آنجا به مدينه برگشته او را يارى فرمايد، اكنون دوباره درخواست مى ‏نمود كه به ينبع تشريف ببرد) پس امام عليه السلام فرمود:

 

(1) اى پسر عباس! عثمان نمى ‏خواهد مرا مگر اينكه مانند شتر آب كش قرار دهد با دلو بزرگ، بيايم و بروم: (پيش از اين) به سوى من فرستاد كه (از مدينه) بيرون شوم، پس از آن فرستاد (براى يارى او از ينبع به مدينه) بيايم، و اكنون (تو را) مى ‏فرستد كه بيرون روم،

 

(2) به خدا سوگند (او را يارى كرده) از او دفاع نمودم به طوری كه (از زياده كوشش كردن در همراهی اش) ترسيدم گناهكار باشم (چون بر اثر كارهاى ناشايسته ‏اى كه كرده و بجا مى ‏آورد مستحق دفاع نمى ‏باشد).

 

ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)