خطبه صد و شانزدهم:
از سخنان آن حضرت عليه السلام است كه اصحاب خود را مذمت مى فرمايد:
(شما به منتهى درجه بخيل و ممسك هستيد)
(1) پس (به اين جهت) مال ها را براى کسی که آنها را روزى (خلایق) قرار داده بذل نمى نمایيد (به فقرا و ضعفا احسان نمى كنيد) و جان ها را براى آفريننده آن در مخاطره نمى افكنيد (خود را براى جهاد در راه خدا حاضر نمى سازيد)
(2) به سبب دين خدا در ميان بندگان او عزيز و ارجمند مى باشيد و خدا را در ميان بندگانش گرامى نمى داريد (از اوامر و نواهى او پيروى نمى كنيد)
(3) پس عبرت گيريد به جا گرفتن در منزل آنان كه پيش از شما بودند، و به جدا شدن از نزديكترين برادران و دوستانتان (كه شما نيز مانند آنها از اين جهان خواهيد رفت و به كيفر اعمالتان خواهيد رسيد، چنان كه خداوند متعال در قرآن كريم س 14 ى 45 مى فرمايد: و سكنتم في مساكن الذين ظلموا أنفسهم و تبين لكم كيف فعلنا بهم و ضربنا لكم الأمثال؛ يعنى ساكن گشتيد در منازل كسانی كه به خود جور و ستم كردند «طبق دستور الهى رفتار ننمودند» و بر شما هويدا گرديد كه چگونه با آنها رفتار كرده هلاكشان نموديم، و در اين باب براى شما مثل ها آورديم تا عبرت گيريد).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)