خطبه پنجاه و پنجم:
از سخنان آن حضرت عليه السلام است (كه در آن ثبات قدم خويش و سایر اصحاب حضرت رسول و فداكاری هاشان را در جنگ ها براى يارى دين مقدس اسلام بيان فرموده، و اصحابش را به جهاد در راه خدا و جنگ با دشمنان ترغيب نموده آنان را از سستى در اين امر توبيخ و سرزنش مى نمايد):
(1) ما (براى يارى دين اسلام زمانی كه) با رسول خدا صلى الله عليه و آله بوديم پدران و فرزندان و برادران و عموهاى خود را (در جنگ ها) مى كشتيم، و اين رفتار بر ايمان و اعتقاد ما افزوده اطاعت و فرمانبردارى پيش مى گرفتيم، و ثبات قدم ما را در راه راست مى افزود، و شكيبایى ما را بر سوزش درد و سعى و كوششمان را براى جهاد با دشمن زياد مى نمود،
(2) و (در كارزارهاى زمان پيغمبر روش جنگيدن ما با دشمن چنين) بود مردى از ما با يكى از دشمن به يكديگر حمله كرده با هم در مى افتادند مانند در افتادن دو حيوان نر و به جان يكديگر مى افتادند (در صدد كشتن هم بر مى آمدند) تا كدام يك ديگرى را از جام مرگ سيراب نمايد (او را بكشد) پس گاهى ما بر دشمن ظفر مى يافتيم و گاهى دشمن بر ما غالب مى گشت،
(3) چون خداوند راستى ما را ديد (از همه چيز گذشتن در راه اسلام را نشان داديم) دشمن ما را خوار و فيروزى را نصيب ما گردانيد، تا اينكه اسلام مستقر (و امر دين منظم) گرديد مانند شترى كه در موقع استراحت سينه و گردن خود را بر زمين مى افكند (از اضطراب و نگرانى از دشمن رهایى يافت) و در جاهاى خود پخش شد (حقيقت آن در همه جاى جهان منتشر گرديد)
(4) و به جان خودم سوگند اگر رفتار ما (در يارى اسلام) مانند رفتار شما بود (و در پيكار با دشمن مانند شما سستى و سهل انگارى مى نموديم) پايه دين برقرار نمى گرديد (خداشناسى پيدا نمى شد) و شاخه درخت ايمان سبز نمى گشت (قوانين اسلام منتشر نمى گرديد)
(5) و سوگند به خدا از اين رفتار (ناپسنديده و سستى در كارزار به عوض شير از ناقه دنيا) خون خواهيد دوشيد، و در پى آن (وقتى دشمن بر شما مسلط گردد) پشيمان خواهيد گشت.
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)