استفتاء:
برخى ايراد گرفته اند كه اگر امير المؤمنين (عليه السلام) به برخى اصحابش مانند رُشَيد الهَجَرى و سلمان فارسى، علم منايا و بلايا (اجل ها و حوادث) را ياد داده، بنابراين خود آن حضرت به طريق اولى چنين علمى داشته و به اجل و سرنوشت خود آگاه بوده است. با توجه به اين موضوع، فضيلت اميرالمؤمنين (عليه السلام) در قضايايى مانند خوابيدن در بستر پيامبر (صلى الله عليه وآله) در شب هجرت آن حضرت به مدينه، رويارويى با عمرو ابن عبدود در جنگ خندق و ديگر موقعيت ها كه با مرگ خود روبرو شد، چيست؟
جواب:
باسمه جلت اسمائه؛ پيش از اين نيز گفتيم كه فضيلت معصوم (عليهم السلام) در يقين او نهفته است. اگر پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم) مثلا به شخصى غير معصوم خبر مى داد كه در شب ليلة المبيت نخواهد مرد و سپس از او مى خواست تا در خوابگاهش بماند و پيامبر (صلى الله عليه وآله) را از خطر شمشيرهاى مشركين حفظ كند، بدون ترديد هنگام ديدن برق شمشيرها در اطراف خود، پا به فرار مى نهاد. اين است كه فضيلت اميرالمؤمنين (عليه السلام) و ديگر امامان معصوم (عليهم السلام) را بر ديگران روشن مى كند، زيرا آنان گرچه به سرنوشت و عاقبت كار خود و زمان آن آگاه و دانا بودند ولى يقينى داشتند كه از علمشان جدا نبود بلكه قرين و همراه تمامى آن آگاهى بود و همين ارزش كار را بالا مى بَرَد و فضيلت را برملا مى كند.
