استفتاء:
روايتى از حضرت امام سجاد (عليه السلام) درباره ايمان حضرت ابوطالب (عليه السلام) بر جاى مانده كه مضمون آن از اين قرار است: خداوند متعال رسول گرامى اش (صلى الله عليه و آله و سلم) را از تأييد ازدواج زن مسلمان با يك كافر نهى فرمود و مشخص است كه حضرت فاطمه بنت اسد (عليها السلام) از نخستين ايمان آورندگان بود و با اين وجود تا زمان مرگ حضرت ابوطالب (عليه السلام) همسر ايشان بودند [به معناى ديگر امكان كافر بودن ابوطالب(عليه السلام) وجود ندارد.]
برخى بر اين استدلال امام (عليه السلام) اشكالى وارد كرده اند و آن اينكه آيه نهى مورد نظر، آيه اى مدنى از سوره ممتحنه مى باشد و اين آيه دست كم، بعد از صلح حديبيه نازل شده است، بدين معنى كه سال ها بعد از وفات حضرت ابوطالب (عليه السلام) نازل شده است، چگونه مى توان به اين اشكال پاسخ داد؟
جواب:
باسمه جلت اسمائه؛ اين اشكال از پايه بى اساس است، زيرا استدلال امام (عليه السلام) بر پايه آيه نهى از تأييد ادامه زندگى زناشويى ميان يك زن مسلمان و يك مرد كافر نيست، بلكه بر پايه منع كلى رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) از سوى خداوند متعال بر پذيرفتن نكاح ميان زن مسلمان و مرد كافر مى باشد.
لزومى ندارد كه اين منع يك منع برآمده از قرآن باشد، چه بسيارى از احكام شرعى بر پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) وحى شده اما در قرآن كريم نيامده است و يا در قرآن نيز آمده ولى پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله و سلم)پس از نزول آن بر خود و پيش از نزول آن در قرآن، آن را ابلاغ نموده است. قابل ذكر است كه حتى اگر تمامى اين موارد ذكر شده جهت اثبات ايمان حضرت ابوطالب (عليه السلام) را كامل ندانيم، ادله در اثبات ايمان حضرت ابوطالب بسيار فراوان مى باشد و كامل نبودن يك دليل، ضررى به قوت دلايل ديگر وارد نمى كند.
