استفتاء:
آيا خداوند متعال انسان را فقط جهت عبادت آفريده است؟ به معناى روشن تر، ما اكنون در گردونه نماز، روزه، برپايى مراسم عاشورا و انجام اعمال شرعى مى باشيم، آيا ما تنها جهت اين موضوع خلق شده ايم؟ و آيا ما شيعيان در دوره كنونى تكليفى جز انتظار فرج نداريم؟
جواب:
باسمه جلت اسمائه؛ اين مطلب كه هدف از آفرينش عبادت مى باشد به صورت صريح در قرآن كريم آمده است: «وَ مَا خَلَقْتُ الْجنَّ وَ الاِْنسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ» (1)، به راستى كه عبادت به عنوان هدف كافى است؛ زيرا نردبان تكامل نوع بشر مى باشد و به همين دليل است كه خداوند متعال براى مدح و بزرگ داشت پيامبران و فرستادگانش از اين صفت بهره برده و در مدح پيامبرش يوسف عليه السلام مى فرمايد: «إِنَّهُ مِن عِبَادِنَا الْمُخْلَصِينَ» (2) و در توصيف نوح پيامبر عليه السلام مى فرمايد: «مِنْ عِبادِنَا الْمُؤْمِنِينَ» (3) و در مدح موسى و هارون عليهما السلام مى فرمايد: «إِنَّهُمَا مِن عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ» (4) و مى فرمايد: «وَ اذْكُرْ عَبْدَنَا دَاوُدَ» و (5) نيز مى فرمايد: «وَاذْكُرْ عَبْدَنَا أَيُّوبَ» (6) و مى فرمايد: «وَ اذْكُرْ عِبَادَنَا إِبْرَاهِيمَ وَ إِسْحَاقَ وَ يَعْقُوبَ» (7).
هم چنين در آيه اى ديگر مى خوانيم: «سُبْحَانَ الَّذِى أَسْرَى بِعَبْدِهِ لَيْلاً مِنَ الْمَسْجدِ الْحَرَامِ إِلَى الْمَسْجدِ الاَْقْصَى» (8)، مانند اين آيات بسيار مى باشد و تمام آنها نشان مى دهد كه مرتبه بندگى والاترين مرتبه اى است كه خداوند سبحان پيامبرانش عليهم السلام را به آن ستوده است.
عبادت در حقيقت به معناى خضوع، فروتنى و تسليم بودن در برابر تمامى فرمان هاى الهى مى باشد كه به نوبه خود به تمامى جنبه هاى زندگى؛ فردى، خانوادگى، اجتماعى، سياسى، اقتصادى و غيره وابستگى دارد و به وسيله تحقق يافتن آنهاست كه مصداق واقعى انتظار فرج، چهره راستين به خود مى گيرد. بنابراين؛ انتظار فرج به معناى شانه خالى كردن از زير بار مسئوليت وظايف دينى نمى باشد بلكه به مفهوم پياده كردن آنها در تمامى عرصه ها و جنبه هاى زندگى است.
--------------------------------------------------------
1) و جن و انس را نيافريدم جز براى اينكه مرا بپرستند؛ ذاريات: 56.
2) او از بندگان مخلص ما بود؛ يوسف: 24.
3) به راستى او از بندگان مؤمن ما بود؛ صافات: 81.
4) آن دو از بندگان باايمان ما بودند؛ صافات: 122.
5) و داود، بنده ما را به ياد آور؛ ص: 17.
6) و بنده ما ايوب را به ياد آور؛ ص: 41.
7) و بندگان ما ابراهيم و اسحاق و يعقوب را به ياد آور؛ ص: 45.
8) منزه است آن (خدايى) كه بنده اش را شبانگاهى از مسجدالحرام به سوى مسجد الاقصى سير داد؛ اسراء: 1
