تنی چند از اساتید و فضلای حوزه علمیه نجف و قم با حضرت آیت الله العظمی سید محمد صادق روحانی ملاقات و گزارشی از وضعیت حوزه علیمه نجف را به ایشان ارائه کردند. در اواخر این دیدار یکی از علمای حاضر در جلسه خطاب به معظم له گفت: «شنیدهایم تربت پاک حضرت مولی الکونین ابا عبدالله الحسین علیه السلام را مرحوم حضرت آیت الله میرزا مهدی شیرازی به عنوان تقدیر از موسوعه "فقه الصادق" برای جنابعالی هدیه فرستادند و شما شاهد کراماتی از آن بودید. جمع حاضر، مایلند از بیان شما بشنوند».
در ادامه آیت الله العظمی روحانی ضمن تایید این مطلب فرمودند:
وقتی چند جلد از موسوعه "فقه الصادق" را برای اولین بار چاپ نمودیم خدمت بعضی از حضرات اعلام از جمله مرحوم حضرت آیت الله میرزا مهدی شیرازی فرستادم و بعد از چند روز بزرگواری نامه ای را از مرحوم میرزا برای بنده با بسته ای آوردند، در نامه مرحوم میرزا مکتوب فرموده بودند هر چه فکر نمودم چگونه از این خدمت شما به حوزه علمیه و ترویج فقه جعفری تقدیر نمایم به نتیجه نرسیدم. مگر آنکه تشرفی داشتم در سرداب حرم سید الشهداء و مضجع حضرت سلام الله علیه و مقداری از آن خاک را برداشتم و از شدت گریه بی‌هوش شدم وقتی مرا بیرون آوردند و به هوش آمدم هنوز در دستم تربت سیدالشهداء باقی بود و هم اکنون جهت تقدیر از خدمات علمی شما مقداری از آن تربت را هدیه می‌کنم.
حضرت آیت الله العظمی روحانی ادامه دادند: سال ها از این قضیه گذشت تا آنکه روزی بنده زاده سید "محمود" ـ منظور سید محمود خسروشاهی نوه حضرت آیت الله می باشد ـ دچار بیماری صعب العلاج شد و کار به جایی رسید که پزشکان جواب نموده و وی را رو به قبله کردیم و دیگر هیچ روزنه امیدی نبود تا آنکه به ذهنم خطور کرد از آن تربت به او بدهم. از تربت مقدس با دعا و توسل به او خوراندیم چون فک بسته شده بود فقط تا کمی آب تربت به لب های او رسید، کودکی که نمی‌توانست نفس بکشد و به حال احتضار بود به گونه ای ایستاد که انگار اثری از بیماری در وجود وی نبوده است.
همچنین معظم له در پاسخ به استفتایی مبنی بر این که چرا به امام حسين عليه السلام كرامتهايى عطا شده كه به هيچ يك ازائمه (علیهم السلام) عطا نشده است؟ فرموده‌اند: مصائبى كه بر امام حسین (علیه السلام) و خاندان بزرگوارشان گذشته به مراتب از مصائب ائمه دیگر دشوارتر بوده است؛ به همين دليل است كه امتیازاتی براى حضرتش قرار داده شده كه براى غير از او قرار داده نشده است. و اين همان مطلبى است كه در روايت مشهورى از امام باقر عليه السلام به آن اشاره شده است: «خداوند، حسين عليه السلام را در مقابل كشته شدنش اين گونه پاداش داد كه؛ امامت را در نسل او، و شفا را در تربتش قرار داد، دعا را در نزديكى قبرش مستجاب مى گرداند و روزهاى زيارتش و رفت و آمد آن را از عمر زائرش محسوب نمى كند».