باسمه جلت اسمائه; اولاً مشخص نیست که در آیه یاد شده منظور از نماز همان مفهوم شرعی آن می باشد و ممکن است بدون اینکه مانعی وجود داشته باشد مقصود معنای لغوی آن یعنی دعا بوده باشد و این به وسیله آیه پیش از آن نیز تأیید می ‌شود که صریحاً بیان می ‌دارد که او مشغول دعا بوده است. «هُنَالِكَ دَعَا زَكَرِيَّا رَبَّهُ قَالَ رَبِّ هَبْ لِي مِن لَّدُنكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعَاءِ » (2) و پس از آن می‌ فرماید: « فَنَادَتْهُ الْمَلاَئِكَةُ وَهُوَ قَائِمٌ يُصَلِّي فِي الْمِحْرَابِ أَنَّ اللهَ يُبَشِّرُكَ بيَحْيَى » (3) ، همچنین از آیه بعدی فهمیده می ‌شود که حضرت زکریای پیامبر (ع) به صورت مستقیم پاسخ داده است: «قَالَ رَبِّ أَنَّى يَكُونُ لِي غُلاَمٌ وَقَدْ بَلَغَنِيَ الْكِبَرُ وَامْرَأَتِي عَاقِرٌ‌» (4) که خود، احتمال مشغول بودن ایشان به دعا را قوت می ‌بخشد.

ثانیاً: به فرض اینکه منظور همان نماز شرعی بوده باشد، اشکالی در صدا زدن نمازگزار وجود ندارد و اگر اشکالی از ناحیه صحبت او با ملائکه به هنگام نماز احساس می‌شود از این جهت است که ما گمان می‌ کنیم شریعت او با شریعت ما یکسان می باشد.

-----------------------------------------------------------------------
1. «پس در حالی که وی ایستاده (و) در محراب (خود) دعا می‌ کرد فرشتگان او را ندا در دادند» آل عمران 3: 39.
2. آنجا (بود که) زکریا پروردگارش را خواند (و) گفت: «پروردگارا، از جانب خود، فرزندی پاک و پسندیده به من عطا کن که تو شنونده دعایی» آل عمران 3: 38.
3. « پس در حالی که وی ایستاده (و) در محراب (خود) دعا می‌ کرد فرشتگان او را ندا در دادند که :خداوند تو را به { ولادت } یحیی مزده می دهد » 3: 39.
4. «گفت: پروردگارا، چگونه مرا فرزندی خواهد بود؟ در حالی که پیری من بالا گرفته است و زنم نازا است». آل عمران 3: 40.