پایگاه اطلاع رسانی حضرت آیت الله العظمی روحانی«قدس سره»
استفتاء:
چرا خداوند تبارك و تعالى در يك آيه مى فرمايد: «خَلَقَكُم مِن طِين» (1) و در آيه اى ديگر مى فرمايد: «خَلَقَكُم مِن تُرَاب» (2)؟
جواب:
باسمه جلت اسمائه؛ مقصود از آفرينش انسان از گِل، آفرينش و خلق انسان نخست يعنى حضرت آدم (علیه السلام) است و از آنجا كه ديگران از نسل او خلق شده اند مى توان گفت كه نوع بشر از گل آفريده شده است از آن جهت كه گِل از آب و خاك تشكيل مى شود. بنابراين درست مى نمايد كه گاهى همان گونه كه خداوند متعال مى فرمايد: «خَلَقَكُم مِن تُرَاب» بگوييم انسان از خاك آفريده شده است و گاهى نيز بگوييم او از آب آفريده شده است همان طور كه خداوند سبحان مى فرمايد: «وَ هُوَ الَّذِى خَلَقَ مِنَ الْمَاءِ بَشَراً» (3).
----------------------------------------------------------------------------
1. «شما را از گِلی آفريد»؛ انعام (6): 2.
2. «شما آدميان را از خاک خلق کرد»؛ روم (30): 20؛ فاطر (35): 11؛ غافر (40): 67.
3. «و او خدايی است که از آب (نطفه) بشر را آفريد»؛ فرقان (25): 54.