پایگاه اطلاع رسانی حضرت آیت الله العظمی روحانی«قدس سره»
منظور از روح خدا و دميدن آن، در سوره حجر چیست؟
استفتاء:

خداوند متعال مى فرمايند: «فَإِذَا سَوَّيْتُهُ وَنَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِى فَقَعُوا لَهُ سَاجِدِينَ» (1)، آيا اين بدان معنا است كه خداوند سبحان روحى دارد كه از آن دميده است؟

جواب:

باسمه جلت اسمائه؛ در مورد آيه يادشده از حضرت امام باقر (علیه السلام) سؤال شد و ايشان فرمودند: «روحى است كه خداوند برگزيد و اختيار نمود، به خود اضافه كرد و بر تمامى روح‌ هاى ديگر برترى داد و سپس از آن روح در آدم (علیه السلام) دميد.» (2) بر اساس اين پاسخ مشخص مى ‌گردد كه افزوده شدن اين روح به خداوند، نه يك اضافه واقعى بلكه يك اضافه تشريفى است. یعنی بدين معنا نيست كه روح مذكور بخشى از خداوند شده است، و به اين صورت اشكال حاصل از توهم به وجود آمده، برطرف مى شود.

--------------------------------------------------------------------

1. «پس چون آن (عنصر) را معتدل بيارايم و در آن از روح خويش بدمم همه (از جهت حرمت و عظمت آن روح الهی) بر او سجده کنيد»؛ حجر (15): 29؛ ص (38): 72.
2. «روح اختاره الله و اصطفاه، و خلقه و أضافه إلى نفسه، و فضّله على جميع الأرواح، فنفخ منه فى آدم (ع)»؛ بحار الانوار، ج 4، ص 11، باب 2، ح 2.