باسمه جلت اسمائه؛ اين آيه شريفه در مورد نزديكى رسول خدا (صلى الله عليه وآله) در شب معراج به منطقه قرب الهى است كه به وسيله خداوند سبحان جهت گفتگو و مناجات رسولش (صلى الله عليه وآله) تعيين گرديده بود، همان‌ گونه كه سرزمين طوى براى مناجات حضرت موسى (علیه السلام) تعيين گرديد. با اين تفاوت كه سرزمين طوى براى همه مردم قابل دسترسى است چه برسد به فرشتگان و پيامبران الهى، در حالى كه هيچ پيامبر و يا فرشته مقربى را به آن محدوده قرب الهى كه رسول خدا (صلى الله عليه وآله) به آن رسيده راهى نيست و از اينجاست كه جبرئيل به رسول خدا (صلى الله عليه وآله) عرضه مى ‌دارد: «اى محمد به پيش برو، همانا كه به جايى پا مى‌ گذارى كه هيچ‌ كس پيش از تو به آن پا نگذارده و پا نخواهد گذارد» (2).

البته اين مطلبى كه بيان نموديم به اين معنى نيست كه خداوند را بتوان در محل و يا زمان مشخص، محدود نمود بلكه به اين معنى است كه اينها تنها مناطق مباركى هستند كه خداوند آنها را با توجه به تفاوت قداست و برترى شأن براى مناجات و گفتگو با برخى از پيامبرانش برگزيده است.

-------------------------------------------------------------------------
1. «(بدان نزديکی که) با او به قدر دو کمان يا نزديک ‌تر از آن شد»؛ نجم (53): 9.
2. قال له جبرئيل: «تقدّم يا محمّد، فقد و طأت موطئاً لم يطأه أحد قبلك، و لا يطأه أحد بعدك».