باسمه جلّت اسمائه؛ لفظ (اعراف) تنها در چهار آیه سوره اعراف آمده است (46 ـ 49)، و همه مفسران تصریح دارند که اعراف دیواری میان بهشت و جهنم است، چنانکه در قرآن آمده است: «فَضُرِبَ بَيْنَهُمْ بسُورٍ لَهُ بَابٌ بَاطِنُهُ فِيهِ الرَّحْمَةُ وَظَاهِرُهُ مِنْ قِبَلِهِ الْعَذَابُ» (1). قول دیگر این است که اعراف ایوانی بر آن دیوار است. و طبق قول دیگر، اعراف صراط است، اما درباره اینکه اهل اعراف چه کسانی هستند اختلافات فراوانی وجود دارد.

امام باقر (علیه السلام) می ‌فرماید: «آنان آل محمد (صلی الله علیه و آله) هستند که کسی وارد بهشت نمی ‌شود مگر اینکه آنان را بشناسد و آنان او را بشناسند» (2). و امام صادق (علیه السلام) می ‌فرماید: « اعراف تلی (جایگاه بلندی) است میان بهشت و دوزخ که هر پیامبر و هر خلیفه‌ ای با گناهکاران زمان خود بر آن می ‌ایستد» (3).

---------------------------------------------------------------

1. «و بر آن حصار دری باشد که باطن و درون آن در، بهشت رحمت است و از جانب ظاهر آن عذاب جهنم خواهد بود»؛ حدید (57): 13.
2. تفسیر عیاشی، ج 2، ص 18.
3. تأویل الآیات، ص 181.