باسمه جلت اسمائه؛ تفصيل كلام در اين آيه شريفه در اين مختصر نگنجد. اجمالا دو كلمه در اين آيه محل كلام است : يكى اولى الامر، ديگرى منكم. اما اولى الامر؛ مفسرين دو قول ذكر كرده اند، جماعتى گفته اند از اولى الامر، امراء و سلاطين اراده شده است، ابوهريره و ابن عباس و ميمون بن مهران و سدى و بلخى و غير هم اين را اختيار كرده اند. جماعتى گفته اند مراد از اولى الامر، علماء است، جابر بن عبدالله و ابن عباس در يك روايتى و مجاهد و جماعت ديگر و بعضى از اينها بر آن علت آورده اند به اينكه مراد آنان اند كه مرجع در احكام هستند، در مورد نزاع، به ایشان مراجعه شود. رازى بعد نقل چهار قول در احتمال اينكه آنها مورد نظر بوده باشند؛ آنها را خلفاء راشدين، امراء، علماء، ائمه معصومين، اختيار قول سوم را نموده است. ولى روايات متواتره از حضرات معصومين عليهم السلام نقل شده است كه مراد دوازده امام، اول آنها على بن ابى طالب (علیه السلام) و آخر آنها، مهدى منتظر (عج) است و خداى تعالى اطاعت آنان را واجب نموده است همان گونه كه اطاعت خود و رسول (ص) را به قول مطلق واجب نموده است. و اما كلمه «منكم» ظاهرش ظرف مستقر بودن است، يعنى اولى الامرى كه از خود شما مى باشند و هر فردى از آنان انسان عادى است مثل بقيه افراد انسان مى باشند فقط متصف به عصمت مى باشند.

-------------------------------------------------------------------
1. «ای اهل ايمان، فرمان خدا و رسول و فرمانداران (از طرف خدا و رسول) که از خود شما هستند اطاعت کنيد»؛ نساء (4): 59.