پایگاه اطلاع رسانی حضرت آیت الله العظمی روحانی«قدس سره»
استفتاء:
چرا حزن و اندوهگين شدن ابوبكر در غار را گناه تلقى مى كنيم حال آنكه در قرآن كريم غم و اندوه بسيارى از اولياى الهى مورد اشاره قرار گرفته است، مانند اين فرموده خداوند متعال كه: «وَ قَالُوا لاَ تَخَفْ وَلاَ تَحْزَنْ إِنَّا مُنَجُّوكَ» (1). حال كه غمناك شدن از گناهان محسوب مى شود آيا اين با معصوم بودن پيامبران (عليهم السلام) تناقض ندارد؟
جواب:
باسمه جلت اسمائه؛ در علم اصول مشخص گرديد كه هر امر و نهی اى در واقع نهى مولوى و دستورى تلقى مى شود مگر اينكه بر اساس قراين و شواهدى، ارشادى شمرده شود و از آنجا كه در كنار آيات خطاب شده به پيامبران (عليهم السلام) در مورد نهى آنان از اندوه، قراين و دلايلى عقلى و نقلى در باب عصمت پيامبران الهى از گناه وجود دارد، نهى خطاب شده به ايشان جنبه ارشادى خواهد داشت و نه دستورى و مولوى. نيز، با توجه به اينكه اين شواهد و دلايل در مورد شخص منع شده از غم و اندوه در آيه غار موجود نیست، بنابراين اين نهى را به شكل اصلى خود، يعنى نهى دستورى و مولوى بايد حساب كرد.
---------------------------------------------------------------
1. «و فرشتگان گفتند: هيچ بيمناک و غمگين مباش که ما تو را با همه اهل بيتت غير آن زن کافرت که در ميان اهل هلاک واماند نجات می دهيم»؛ عنكبوت (29): 33.
