پایگاه اطلاع رسانی حضرت آیت الله العظمی روحانی«قدس سره»
منظور از فراموشى كه خداوند به دو تن از پيامبران نسبت داده چیست؟
استفتاء:

خداوند متعال در سوره كهف مى فرمايد: «فَإِنِّى نَسِيتُ الْحُوتَ وَمَا أَنْسانِيهُ إِلاَّ الشَّيْطَانُ» (1) و سپس در چند آيه پس از آن مى فرمايد: «قَالَ لاَ تُؤَاخِذْنِى بمَا نسيتُ» (2). منظور از اين فراموشى كه خداوند سبحان به دو تن از پيامبران يعنى يوشع بن نون و موسى (علیه السلام) نسبت داده چیست؟

جواب:

باسمه جلت اسمائه؛ از آنجا كه بر عصمت پيامبران الهى (عليهم السلام) از فراموشى، برهان عقلى اقامه شده است بنابر اين بايد فراموشى را به معناى ديگرى دانست و از آنجا كه يكى از معانى فراموشى، ترك كردن است مى توانيم اين معناى كلمه «نسيان» را براى انبياء درست بدانيم، زيرا اين معنا با عصمت ايشان كه بر آن برهان‌هاى عقلى و نقلى اقامه شده، سازگار است.

-----------------------------------------------------------
1. «من (آنجا) ماهی را فراموش کردم و آن را جز شيطان از يادم نبرد»؛ كهف (18): 63.
2. «موسی گفت: (اين يک بار) بر من مگير که شرط خود را فراموش کردم»؛ كهف (18): 73.