ج: باسمه جلت اسمائه؛ مفسران محقق، اين سؤال را ذكر نموده و به آن پاسخ داده ‌اند كه خلاصه پاسخ آنان از اين قرار است : حضرت خضر (علیه السلام) از ادبيات زيبا در سخن گفتن با پروردگارش سود جسته است، به گونه ‌اى كه كارهاى دربردارنده نقص و اشكال را به خود نسبت داده و گفته است: «فَأَرَدتُّ أَنْ أَعِيبَهَا»، وى آنچه را كه جهت انتساب به پروردگارش و خود روا ديده است را به صورت متكلم مع الغير آورده و گفته است: «فَأَرَدْنَا أَن يُبْدِلَهُمَا رَبُّهُمَا» و «فَخَشِينَا»، و آنچه را كه از جهت ربوبيت و تدبير ملك ويژه خداوند سبحان بوده است در فعل سوم به او نسبت داده و گفته است: «فَأَرَادَ رَبُّكَ أَن يَبْلُغَا أَشُدَّهُمَا».

-------------------------------------------------------
1. «اما آن کشتی، صاحبش خانواده فقيری بود که در دريا کار می کردند (و از آن کشتی کسب و ارتزاق می ‌نمودند) خواستم چون کشتی ‌ها (ی بی ‌عيب) را پادشاه در سر راه به غصب می ‌گرفت اين کشتی را ناقص کنم (تا برای آن فقيران باقی بماند). * و اما آن پسر (کافر بود و) پدر و مادر او مؤمن بودند، از آن باک داشتيم که آن پسر آنها را به خوی کفر و طغيان خود درآورد. * خواستيم تا به جای او خدايشان فرزندی بهتر و صالح ‌تر و مهذب‌ تر و نزديک ‌تر به ارحام پرستی به آن پدر و مادر بخشد. * و اما آن ديوار از آن دو طفل يتيمی در آن شهر بود که پدری صالح داشتند و زير آن گنجی برای آن دو نهفته بود، خدايت خواست تا به لطف خود آن اطفال به حد رشد رسند و خودشان گنج را استخراج کنند. و من اين کارها نه از پيش خود (بلکه به امر خدا) کردم. اين است مآل و باطن کارهايی که تو طاقت و ظرفيت بر انجام آن نداشتی»؛ كهف (18): 79 _ 82.