پایگاه اطلاع رسانی حضرت آیت الله العظمی روحانی«قدس سره»
استفتاء:
روايت شده است كه هنگام نزديكى رحلت رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) حضرت زهرا (عليها السلام) اين شعر را قرائت نمودند: «و آن درخشان رو كه ابرها از چهره اش سيراب مى گردند; او يارى رسان يتيمان و تكيه گاه بيوه زنان است» (1). آيا اين روايت صحيح و معتبر مى باشد؟ و اگر درست مى باشد با توجه به عصمت حضرت زهرا(عليها السلام) و اين مطلب كه ايشان كلام نابجايى بيان نمى نمايند، چرا رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم)ايشان را از اين گفته نهى فرمودند؟
جواب:
باسمه جلت اسمائه؛ ظاهراً رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) به دليل دلسوزى نسبت به دختر گرامى اش حضرت زهرا (عليها السلام) و معناى جانگداز اين ابيات در آن لحظه، حضرتش را از بيان آنها منع نمود و به همين سبب پس از نهى ايشان از اين موضوع فرمودند: به جاى آن بگو: «وَ مَا مُحمَّدٌ إِلاَّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِ الرُّسُلُ» (2) و به نظر مى رسد كه حضرتش مى خواست با بيان اين مطلب ايشان (عليها السلام) را تسلى بخشد.
---------------------------------------------------------------
1- و أبيضَ يستسقى الغمامُ بِوَجهه***ثمال اليتامى عِصمهٌ لِلأَرامل اين شعر را عبدالمطلب در مورد رسول خدا(صلى الله عليه وآله) سروده بود.
2- و محمّد، جز فرستاده اى كه پيش از او هم پيامبرانى (آمده و) رفته اند، نيست; آل عمران: 144.
