باسمه جلت اسمائه؛ در روايات فراوانى ـ با اختلاف مضمون ـ آمده است كه بين وجود واجب الوجود و وجود ممكن الوجودها (مخلوقات) مرتبه وجودى با شرافتى وجود دارد كه وجود ممكنات از آن مرتبه تراوش كرده و فيض از مبدأ (واجب الوجود) به ممكنات جارى شده است.

اين روايات به طور اجمال چنين تعبير مى شود كه خداوند تعالى از نور خود اين نور را آفريد، سپس نورهاى ديگر را از اين نور آفريد و يا بگوييم آن را شكافت (مشتق نمود) و نورهاى ديگر را از آن پديدار كرد.

بنابر اين آنچه از وى در آغاز آفرينش صادر شد، موجود با شرافتى است كه در اوج نورانيت بود و او از مبدأ وجود داراى نورى شد كه تمامى عالم را فراگرفت. مظهر و تجلّى اين نور در عالم طبيعت، جسم پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) بود.

سپس جانشين او كه نفس و جان او به حساب مى آيد، هم چنين دخترش كه پاره تن اوست و امامان معصوم(عليهم السلام) كه زاده هاى دخترش و نسل او هستند. همگى نورى يگانه اند. طبعاً ايشان نسبت به تمامى مخلوقات (افضليت و) برترى دارند زيرا اگر نبودند (ممكنات ديگر) آفريده نمى شدند.