باسمه جلت اسمائه؛ در روايتى از امام باقر (عليه السلام) آمده است كه: «ما پيش از همه، خلق شديم، و پيش از همه خدا را عبادت كرديم و تسبيح گفتيم، ما بوديم كه سبب خلقت ديگران شديم و حتى سبب شديم تا ديگران تسبيح خداوند گويند و او را عبادت كنند، به وسيله ما خدا شناخته شد، به وسيله ما خلايق، خدا را يگانه دانستند و به وسيله ما خداوند پرستش شد» (2) و اين آيه را تلاوت فرمود: «قُلْ إِن كَانَ لِلرَّحْمنِ وَلَدٌ فَأَنَا أَوَّلُ الْعَابدِين»; پس رسول خدا (صلى الله عليه وآله) اول از همه خدا را عبادت مى كرد و پيش از همه، وجود فرزند و شريك را براى خدا انكار كرد.»

البته مى توان نوعى ملازمت و همراهى را بين نبودِ فرزند براى خدا و وجود پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله) كه نخستين موجودات است، در نظر گرفت و چنين گفت: اگر خدا فرزند داشت كه محال است و چنين نبوده و نخواهد شد پس وجود او دائمى بوده است. در حالى كه پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله) بر اساس روايت اسحاق ابن عمار، چنين مى فرمايد: اگر خداوند فرزندى داشت من اولين عابد بودم يعنى او را اطاعت مى كردم، نتيجه اين كه وجود پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله) نخستين موجودات است و گرنه اولين بودن (در عالم دنيا و ظاهر) در عبادت و اطاعت بر او صدق نمى كند.

-------------------------------------------------------------

1- بگو اگر براى خداى رحمان، فرزندى بود خود من نخستين پرستندگان بودم; زخرف: 81.

2- فنحن أوّل خلق الله، وأوّل خلق عبد الله وسبّحه، ونحن سبب خلق الخلق، وسبب تسبيحهم وعبادتهم، فبنا عرف الله، وبنا وحّد الله، وبنا عبد الله; بحارالانوار، ج 31.