باسمه جلت اسمائه؛ حضرت اميرمؤمنان على (عليه السلام) خود دليل كناره گيرى و دست كشيدن از مطالبه حق خود را در بسيارى از سخنان بيان فرموده اند، از جمله اين سخنان در خطبه شقشقيه كه مى فرمايد: «هان! به خدا سوگند كه پسر ابى قحافه (ابوبكر) جامه خلافت را پوشيد در حالى كه مى دانست خلافت جز مرا نشايد، كه سنگ آسياب تنها گرد استوانه به گردش در مى آيد. كوه بلند را مانم كه سيلاب از ستيغ من ريزان است و مرغ از پريدن به قله ام گريزان، [چون چنين ديدم] دامن از خلافت بر چيدم و ژرف بينديشيدم كه چه بايد كرد و از اين دو كدام را بايد انتخاب نمود؟ با دست تنها بستيزم يا صبر پيش گيرم در حالى كه جهان تيره است، بلايى كه پيران در آن فرسوده شوند و خردسالان پير مى گردند و ديندار تا روز ملاقات خداى خود در چنگال رنج اسير مى باشد! چون نيك سنجيدم، شكيبايى را خردمندانه تر ديدم و به صبر گراييدم در حالى كه ديده از خار غم خسته بود و آوا در گلو شكسته، ميراثم ربوده اين و آن و من بدان نگران».

و نيز از فرمايشات حضرت على (عليه السلام) است كه: «به خدا سوگند تا زمانى كه امور مسلمانان به سامان باشد راضى هستم و در اين حالت تنها بر من ستم رفته است، اميدوارم خداوند مرا در مقابل آن اجر عنايت فرمايد و نسبت به زيورهاى دنيوى كه در مورد آنها با هم رقابت نموديد زاهد و پارسا گرداند».