باسمه جلت اسمائه؛ فضيلت و برترى معصوم (عليه السلام) در يقين او نهفته است. اگر مثلا پيامبر (صلى الله عليه و آله) به شخصى غير معصوم خبر دهد كه مرگ او بعد از ليلة المبيت خواهد بود و سپس از او بخواهد تا آن شب را در جايش بخوابد تا پيامبر (صلى الله عليه و آله) را از شمشير مشركين حفظ كند، بدانيد كه هنگام هويدا شدن برق شمشيرها در اطراف خود پا به فرار خواهد گذارد، حتى اگر پيامبر (صلى الله عليه و آله) هم به او گفته باشد كه در اين حادثه نمى ميرد. اين فضيلت است كه اميرالمؤمنين (عليه السلام) و امامان معصوم (عليهم السلام) را نسبت به ديگران برجسته مى كند. ايشان گر چه به عاقبت خود و زمان آن نيز آگاه بودند ولى يقين شان جداى از علمشان نبود و عملشان هم مطابق با علمشان بود. (2)

-----------------------------------------------------------------------

1- ليلة المبيت شبى است كه اميرالمؤمنين (عليه السلام) به جاى پيامبر خدا (صلى الله عليه وآله) در بستر او خوابيد و جان او را نجات داد كه به اين مناسبت آيه: «و من المؤمنين من يشرى نفسه ابتغاء مرضات اللّه واللّه رئوف بالمؤمنين» (بقره: 207) نازل شد.

2- نكته مهمى ديگرى كه بايستى درباره ليلة المبيت افزود اين است كه: مورد سوال علم امام است و علم امام از شؤون امامت است، درحالى كه در آن وقت هنوز على بن ابى طالب امامتش آغاز نشده بود تا بگوييم به علم لدنى امامت و يا هر علم ديگر به طور كامل رسيده و ده سال بعد امام شد. پس لزومى ندارد كه ما بپرسيم آيا مى دانسته يا نمى دانسته كه زنده مى ماند؟ البته اميرالمؤمنين (عليه السلام) در موارد ديگر نيز ثابت كرد كه ترس هرگز عاملى نبود كه جلوى ايشان را بگيرد يا پاى عمل او را سست كند; در جنگ اُحُد بيش از نود ضربت كارى خورد، اگر مى دانست پس شجاعت او بيشتر ثابت مى شود كه مى دانست چقدر ضربت كارى مى خورد، باز در ميدان ماند و بر فرض اگر نمى دانست، باز اطاعت او اثبات مى شود، همين طور شب ضربت كه امام هم بود مى دانست كشته مى شود امّا باز ابن ملجم را براى نماز در مسجد بيدار كرد و رسوايش نكرد.