باسمه جلت اسمائه; اصل قضيه مهدويت؛ به معناى اينكه مردى به نام «مهدى» هست كه در آخرالزمان خروج مى‏ كند و زمين را پر از عدل و داد مى‏ كند چنانكه از ظلم و جور پر شده است؛ جزء قضايايى است كه همه مسلمانان بر آن اتفاق نظر دارند؛ همان‏طور كه علماى شيعه و سنى بدان معترف بوده ‏اند، حتى برخى از ايشان مانند ابن حجر مكى به كفر منكر اين قضيه تصريح كرده است.

ولادت امام ‏عليه السلام و زنده بودن ايشان تا روز موعود؛ از جمله ضروريات مذهب است كه بدون ترديد درباره كسى كه آن را انكار كند، حكم خروج از حريم تشيع داده مى ‏شود.

سؤال از علت ذكر نشدن نام ايشان ‏عليه السلام در قرآن كريم هم درست نيست، مگر براى كسى كه عقيده داشته باشد: «كتاب خدا براى ما كافى است» و بين سخن خداوند متعال و سخنان پيامبرش حضرت محمد صلى الله عليه وآله تفاوت قائل است؛ اما كسى كه به سخن پيامبر صلى الله عليه وآله  كه خداوند درباره ‏اش فرمود: «وَمَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَى إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى» (1) ايمان دارد، و ديده است كه پيامبر صلى الله عليه وآله در احاديث شريف فراوانى كه كتب فريقين آن را روايت مى ‏كنند به اين مطلب اشاره داشته ‏اند، (آن هم در سطحى كه قضيه امام مهدى‏ عليه السلام از قضاياى متواتره به شمار مى ‏آيد و فقط كسى در آن شك مى‏ كند كه خداوند مهر بر قلبش نهاده باشد)؛ چنين سؤالى نمى ‏پرسد.

--------------------------------------------------------

1) نجم: 3 و 4؛ و هرگز از روى هواى نفس سخن نمى ‏گويد، آنچه مى ‏گويد چيزى جز وحى كه بر او نازل شده نيست.