باسمه جلت اسمائه؛ ظاهر اين است كه چنين نيست و لذا مختار تعرض شديد به او نكرد. فرد ديگرى به نام شريح بوده كه او فتوا داده است.

-----------------------------------------------------

1) شريح بن حارث بن قيس بن جهم بن معاويه، يا حراث بن منتجع كندى، قاضى معروف كوفه بود كه او را براى مهارت در امر قضاوت مَثَل زنند. وى در اصل، يمنى بود و عمربن خطاب او را به قضاى كوفه گماشت و مدّت شصت سال به شغل قضاوت اشتغال داشت جز در ايام عبدالله زبير كه سه سال اين كار را ترك كرد. در ايام حجّاج از اين شغل استعفا كرد و ديگر خانه نشين بود تا مرد. وى صد، يا صد و هشت و يا صد و بيست سال عمر كرد و در سال 97 يا 98 ق. در كوفه درگذشت.

اميرمؤمنان على‏ عليه السلام نيز او را در ايام خلافت خود، در قضاوت بر جاى گذاشت و يك بار بر او خشم گرفت و او را از كوفه اخراج و به «بانقيا» كه ساكنانش همه يهودى‏ بودند، تبعيد كرد و دوباره باز گرداند. از امام صادق‏ عليه السلام روايت است كه چون حضرت على‏ عليه السلام شريح را به قضاوت گماشت، با وى شرط كرد كه هيچ قضاوتى‏ نكند جز اين كه به عرض او برسانند. برخى بزرگان شيعه او را مذموم مى ‏دانند؛ زيرا شايع است كه وى به دستور عبيدالله بن زياد فتوا داده است چون حسين بن على‏ عليهم السلام بر خليفه وقت خروج كرده، دفع او بر مسلمانان واجب است. ولى در كتب معتبر اين خبر نيامده است.