استفتاء:
خداوند متعال مى فرمايد: «وَ أَوْحَيْنَا إِلَى أُمِّ مُوسَى أَنْ أَرْضِعِيهِ فَإِذَا خِفْتِ عَلَيْهِ فَأَلْقِيهِ فِى الْيَمِّ وَ لاَ تَخَافِى وَلاَ تَحْزَنِى إِنَّا رَادُّوهُ إِلَيْكِ وَجَاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْسَلِينَ» (1). آيا جمله: «وَ جَاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْسَلِينَ» به اين معنا است كه موسى (ع) از هنگام تولد پيامبر بوده است؟ و آيا حتى پيش از اينكه خداوند متعال موسى را به سوى فرعون و قومش روانه نمايد و از آن در آیه شریفه: «ثُمَّ بَعَثْنَا مِن بَعْدِهِمْ مُوسَى بآيَاتِنَا إِلَى فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ فَظَلَمُوا بها فَانْظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ» (2) به مبعوث شدن یاد می کند؛ بر مادر موسى (ع) واجب بود از وى پيروى كند؟ آيا همان‌گونه كه در اين فرمايش خداوند متعال آمده است: «قالُوا أُوذِينا مِنْ قَبْلِ أَنْ تَأْتِيَنا وَ مِنْ بَعْدِ ما جِئَتَنا» (3)، و نيز اين فرموده: «وَدَخَلَ الْمَدِينَةَ عَلَى حِينِ غَفْلَة مِن أَهْلِهَا فَوَجَدَ فِيهَا رَجُلَيْنِ يَقْتَتِلاَنِ هذَا مِن شِيعَتِهِ وَهذَا مِن عَدُوِّهِ» (4) موسى (ع) قوم خود و يا برخى از آنان را حتى پيش از آنكه از سوى خدا به سوى فرعون و قومش فرستاده و مبعوث شود به دين خدا دعوت مى نموده است؟ و آيا اين دليلی بر واجب بودن پيروى از حضرت قائم (ع) حتى در زمان غيبت ايشان محسوب مى شود؟
جواب:
باسمه جلت اسمائه؛ در اين فرموده خداوند متعال که: «وَ جَاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْسَلِينَ» دليلى بر رسالت حضرت موسى(ع) از زمان ولادت يافت نمى شود زيرا اين آيه درباره موضوعى كه در آينده رخ خواهد داد و در زمان خود مشخص نبوده صحبت مى نمايد.
از آيه شريفه: «قَالُوا أُوذِينَا مِن قَبْلِ أَنْ تَأْتِيَنَا وَ مِنْ بَعْدِ مَا جِئْتَنَا» نيز اين مطلب فهميده نمى شود كه حضرت موسى(ع) قبل از برگزيده شدنش به رسالت، دعوت خود را آغاز نموده باشد، زيرا اين آيه درباره آزار ديدن قوم موسى (ع) پيش و پس از بعثتش بحث مى نمايد و از آن بيشتر از اين فهميده نمى شود.
در پيروى و تبعيت از حضرت امام مهدى (ع) در دستورات و نواهى كه مطمئنيم از جانب ايشان صادر شده ترديدى نيست و از ضروريات اعتقاد به امامت حضرتش اين است كه در اين زمينه فرقى ميان زمان حضور و غيبت ايشان وجود ندارد، ولى اين مطلب از آيه ياد شده در پرسش فهميده و استخراج نمى شود، بلكه از دليل هاى قطعى و بسيار فراوانى كه درباره امامت ايشان اقامه شده است فهميده مى شود.
------------------------------------------------------------------
1. «و به مادر موسی وحی کرديم که طفلک را شير ده و چون (از آسيب فرعونيان) بر او ترسان شوی به دريايش افکن و ديگر هرگز مترس و محزون مباش که ما او را به تو باز آوريم و هم از پيغمبران مرسلش گردانيم»؛ قصص (28): 7.
2. «بعد از آن رسولان، باز ما موسی را با آيات و ادلّه روشن خود به سوی فرعون و مهتران قومش فرستاديم، آن ها هم با آن آيات مخالفت و به آن ها ستم کردند بنگر تا عاقبت به روزگار آن تبهکاران چه رسيد!»؛ اعراف (7): 103.
3. «قوم موسی به او گفتند که ما هم پيش از آمدن تو (به رسالت) و هم بعد از آنکه آمدی به رنج و شکنجه (دشمن) بوده ايم»؛ اعراف (7): 129.
4. «و موسی (روزی) بی خبر اهل مصر به شهر در آمد، آنجا ديد که دو مرد با هم به قتال مشغولند، اين يک از شيعيان وی (يعنی از بنی اسرائيل) بود و آن يک از دشمنان (يعنی از فرعونيان) بود»؛ قصص (28): 15.
