استفتاء:
اگر امامت يكى از اصول دين است، پس اهميت آن از توحيد و نبوت و عدل و معاد كمتر نيست، پس چرا آشكارا وجوب آن در قرآن مطرح نشده است؟
جواب:
باسمه جلت اسمائه؛ حديث غدير كه شيعيان با آن امامت را اثبات مى كنند از نظر شيعه و سنى، مسلم و قطعى است زيرا هم از طرف شيعه و هم سنى به تواتر نقل شده است. اين حديث آشكارا بيان داشته كه پيامبر (صلى الله عليه وآله) على (عليه السلام) را به امر الهى به جانشينى خود منصوب نمود. در عين حال، خداوند متعال در اين باره تأكيد نموده و تعهد كرده تا جان پيامبر (صلى الله عليه وآله) در امان باشد و در اثر اعتراض مردم به انجام اين كار گزندى به او نرسد.
ايرادى كه بر جانشينى حضرت على (عليه السلام) وارد كردند اين بود كه چرا آشكارا نام على (عليه السلام) در قرآن نيامده؟ ولى روشن شده كه اگر نام مبارك حضرت على (عليه السلام) و امامان ديگر كه از فرزندان او هستند در قرآن مى آمد، قرآن تحريف مى شد. و اين است راز عدم ذكر نام على (عليه السلام) و ائمه (عليهم السلام) در قرآن....; علاوه بر اين نقل صحيحى از ابى بصير است كه گفت: «از امام صادق (عليه السلام) پرسيدم مردم مى گويند: براى چه نام على و اهل بيتش در قرآن نيامده است؟» امام صادق (عليه السلام) فرمودند: «به ايشان بگوييد حكم نماز بر پيامبر (صلى الله عليه وآله) نازل شد و خداوند تعداد ركعات كه سه يا چهار باشد را معين نكرد و اين رسول خدا (صلى الله عليه وآله) بود كه نماز را چنين تفسير كرد». (1) از اين روايت روشن مى شود كه تمامى روايت هايى كه بر ذكر نام ائمه (عليهم السلام) در قرآن دلالت مى كند منظورشان تفسير و تبيين و يا بيان شأن نزول و تأويل است بدون آنكه خداوند، ابلاغ صريح اين مسأله را امر كرده باشد.
------------------------------------------------------------
1- قُولُوا لَهُمْ: إِنَّ رَسُولَ اللهِ (صلى الله عليه وآله وسلم) نَزَلَتْ عَلَيْهِ الصَّلاةُ وَ لَمْ يُسَمِّ اللهُ لَهُمْ ثَلاثاً وَ لاَ أَرْبَعاً، حَتَّى كانَ رَسوُلُ اللهِ (صلى الله عليه وآله وسلم) هُوَ الَّذى فَسَّرَ ذلِكَ لَهُمْ; اصول كافى، ج 1، ص 286; بحارالانوار، ج 35، ص 210; تفسيرالعياشى، ج 1، ص 249; تفسير فرات كوفى، ص 110.
